De fout van verweerder bestaat niet alleen uit het publiceren van de procedurestukken, maar tevens uit de begeleidende omstandigheden waarin één en ander ten berde wordt gebracht.

Zijn verhaal berust helemaal niet op objectieve, minstens ernstige aanwijzingen.

Uit het initieel proces-verbaal dat in tempore non suspecto werd opgesteld blijkt duidelijk dat het verhaal van verweerder kant noch wal raakt, minstens dat er geen enkel objectief gegeven is dat doet uitschijnen dat zijn verhaal correct zou zijn of nog maar waarschijnlijk maakt. Het lijkt er sterk op dat verweerder dit verhaal heeft opgedist in het kader van een wraakactie voor een volgens hem "onrechtmatige aanhouding" en "onrechtmatige fouille" in het kader van hun zogenaamd nobele moed om de overigens door ernstige en objectieve elementen ingegeven controle, die achteraf zelfs positief bleek, te bekritiseren.

De ophouding (en niet aanhouding) van verweerder was nochtans gesteund op objectieve en bezwarende gegevens, waaronder niet alleen hun kritiek op de vaststellingen die zelfs een misdrijf uitmaken, maar tevens op grond van de uitlatingen van verweerder omtrent zijn druggebruik.

Van een beweerde mishandeling is geen enkel objectief element te bespeuren: verweerder levert geen enkel bewijs van welk letsel dan ook, nog minder dat zulks tijdens de controle zou zijn toegebracht.

Tijdens zijn verhoor door de dienst Enquêtes van het Comité P verklaart de heer POOT Marinus, verbonden aan de Nederlandse spoorwegpolitie, die tijdens de actie aanwezig was als coördinator van de Nederlandse Spoorwegpolitie over zijn waarnemingen tijdens en na de controle van verweerder: