Bovendien blijkt het verweer en de feitelijke gedragingen van verweerder na ontvangst van de dagvaarding dat hij maar al te goed wist wie concluant is, zodat de met nietigheid gesanctioneerde vorm haar doel heeft bereikt, nu de vormvoorwaarden in de artikelen 43 en 702 Ger.W. per essentie zijn bedoeld om de partijen te kunnen identificeren (Voorz. Eerste Aanleg Brussel 26 juni 1998, P & B, 1999, 14).

Gegeven de discussies die zich hebben ontsponnen en de reeds door mevrouw SPAINK en verweerder gevoerde publiciteit rond de persoon van concluant, had concluant wel degelijk reden om te vrezen voor de schending van zijn privacy.

Het is nogal evident dat de het fundamenteel recht op privacy niet verhindert dat concluant zijn vordering voor de rechtbank mag uitoefenen. Het recht om in rechte op te treden is een fundamenteel recht dat op geen enkele wijze mag worden belemmerd, en zeker niet ten koste van het recht op privacy (artikel 13 Gec. G.W.. Zie ook: R.v.St. nr. 49.435, 5 oktober 1994, J.T., 1995, 165, noot, R.A.C.E., 1994, z.p.; R.v.St. nr.45.320, 15 december 1993, R.A.C.E., 1993, z.p., Arr.R.v.St., 1993, z.p.; R.v.St. nr.37.113, 29 mei 1991, T.B.P., 1992, 754, Pas., 1993, IV, 151, A.P.M., 1991, 83). De absurde redenering van verweerder zou ertoe leiden dat eenieder die een rechtsgeding start hierdoor per definitie zijn privacy voor de leeuwen gooit.

De wetgever heeft trouwens inderdaad oog gehad voor uitzonderingen door aan de nietigheid slechts een relatief karakter toe te dichten en de sanctie van de nietigheid enkel toe te laten in geval van belangenschade en op voorwaarde dat de niet-naleving van de vorm zijn doel (i.c. identificatie van de partijen) niet heeft bereikt.