Eiser vordert dat de rechtbank mij een verbod oplegt "tot verdere publicatie via welkdanig communicatiemiddel dan ook van lasterlijke commentaren en processtukken". Ten eerste is, voor zover ik heb begrepen, preventieve censuur niet toegestaan volgens de Belgische grondwet. Een publicatie mag nimmer worden verboden vooraleer die gepubliceerd is. Ten tweede kunnen processtukken op zich nimmer lasterlijk zijn, tenminste niet indien ze worden gepubliceerd als onderdeel van een objectieve citatie van een rechtszaak. Ten derde kan een verbod tot publicatie nimmer juridische evaluaties als "lasterlijk" bevatten. Een verbod dient volstrekt duidelijk te zijn voor degene aan wie het opgelegd wordt, en kan nooit vergen dat hijzelf de plaats inneemt van de rechter en op eigen risico dient uit te maken wat lasterlijk is en wat niet.

Bewijzen

Eisers bewijsstukken bestaan uit een stapel irrelevante documenten. Eiser presenteert interviews met Herman Brusselmans over diens opvatting over het leven en de politiek, interviews met Karin Spaink die niets hebben uit te staan met mijn Internetsite, proces-verbalen die amper enig verband houden met de beoordeling van deze rechtszaak. In deze chaos van onsamenhangende papieren valt voor mij niet uit te maken welke bewijsstukken wat moeten aantonen en waarom eiser ze van belang acht voor de zaak. Ik vorder daarom dat eiser specificeert welke documenten hij tegen mij als bewijs wil gebruiken en wat elk ervan beoogt te bewijzen. Ik verzoek bovendien dat de rechtbank eiser verplicht zulks te doen.

Een aantal documenten die in deze zaak worden gepresenteerd, zoals proces-verbalen, lijken door eiser van zijn werk te zijn meegenomen. Dat roept de vraag op of eiser -- die wat deze zaak betreft niets meer of minder is dan een gewone burger -- zijn positie gebruikt dan wel misbruikt heeft