Voordat ik me in een analyse van deze precedenten begeef, dien ik een aantal technische aspecten toe te lichten waarvan de rechtbank mogelijkerwijs niet op de hoogte is.

Anders dan fysieke publicaties zoals boeken, kranten etc., worden publicaties op het World Wide Web (WWW) niet aangeleverd maar rechtstreeks door de lezer bij de uitgever opgehaald. In de praktijk betekent dit dat een auteur en/of uitgever zijn informatie ergens op een server plaatst, en op die manier deze informatie toegankelijk maakt voor het publiek. Op dat moment eindigt de rol van de uitgever. Wanneer een willekeurige gebruiker deze informatie tot zich wil nemen, moet hij die actief ophalen van de desbetreffende server: hetzij door een URL (internet adres) in te typen, hetzij door hyperlinks te volgen.

Wanneer men dit proces van het benaderen van een webpage en de personen die daarin genoemd worden zou afzetten tegen de benadering en verspreiding van publicaties in de tastbare wereld, hebben zowel de schrijver als de uitgever een vergelijkbare rol in beide instanties. Daarbij neemt de provider de plaats in van de boekhandelaar of kiosk-eigenaar, en de internet-gebruiker die van de koper. De uitgever plaatst zijn informatie op het WWW door middel van de faciliteiten van de distributeur, en de gebruiker haalt het van daaruit op.

Het cruciale punt hierin is dat noch ik, noch mijn provider, (data-)informatie van welke aard dan ook naar België sturen; evenmin stellen mijn provider of ik materiaal beschikbaar in België. Alles wat via de website www.klotenknijper.com beschikbaar is, wordt uitsluitend geleverd in Nederland. Belgische gebruikers moeten (net als alle andere gebruikers) zelf, actief en op eigen initiatief, hun WWW browserprogramma's gebruiken om de grens over te steken en deze informatie persoonlijk vanuit Nederland op te halen.

De meest in het oog springende van de precedenten waaraan ik zojuist refereerde, is EHvJ C-68/93, Shevill en Chequepoint vs Presse Alliance, waarin Britse ingezetenen toegestaan werd een Franse uitgever in Engeland te dagen wegens smaad begaan in een Franse krant. Het fundamentele verschil tussen die zaak en de onderhavige is onmiskenbaar: de Franse uitgever in kwestie heeft zijn edities zelf fysiek getransporteerd naar Engeland en die daar verkocht. Zijn handelingen vonden plaats op Engels grondgebied en de rechtszaak zelf was expliciet afgebakend tot de verkoop van publicaties in Engeland en Wales, doch omvatte niet de verkoop in Frankrijk. Met andere woorden: hoewel deze uitspraak in eerste instantie de jurisdictie van de Engelse rechtbank uitgebreid lijkt te hebben, deed die dat in werkelijkheid niet. Wat deze uitspraak deed, was de jurisdictie van Engelse rechtbanken over Franse ingezetenen te bevestigen over handelingen die deze laatsten in Engeland zélf hadden verricht.

In andere zaken, zoals bijvoorbeeld NIPR 1992, 732 en NIPR 1992, 383, hebben nationale rechtbanken jurisdictie op zich genomen in zaken waarbij de schade van een onrechtmatige daad binnen hun jurisdictie is ingetreden. In al die disputen ging het onverminderd over handelingen die onrechtmatig waren in het land waar de handeling verricht werd én in het land waar de